Het is niet eerlijk dat je heel ernstig ziek moet zijn voor de gezondheidszorg de kosten voor psychische zorg terugbetaalt
Nele Vijgen (20) is boos. Op het falende vangnet van de gezondheidszorg. Op de lange wachttijden. Op de limieten op terugbetaalbare opname. Op de hoge prijs als je daarna individuele sessies nodig hebt bij een therapeut. Ze volgt de lijdensweg van haar mama die al een jaar of zes kampt met depressies. Ze zag en ziet hoe de gezondheidszorg in Vlaanderen soms wel en soms niet werkt voor haar mama. De moeder van Nele heeft net een lange periode achter de rug van opname tijdens de week en weekends thuis. Straks komt opnieuw een dure periode met wekelijks vier tot vijf consultaties bij de therapeut.
Nele rondt haar derde jaar toegepaste taalkunde af. Die studies staan momenteel centraal in haar leven. Samen met de handbalcompetitie: drie trainingen en een wedstrijd per week. Ze heeft toffe vrienden met wie ze over haar thuissituatie kan praten: “Vroeger wist ik niet hoe ik dat moest vertellen. Tegen mensen die ik oppervlakkig ken of voor het eerst ontmoet, zwijg ik er nog altijd over. Maar met mijn goede vrienden praat ik erover als ik daar nood aan heb. Soms ga ik ook met mama mee naar de therapiesessie. De psychologen geven mij daar uitleg. Ik leef met mama mee, ik ben nu ook meer betrokken dan toen ik 16 was. Het duurde wel even voor ik ermee om kon gaan. Mijn jongere broer is nu 18 en die praat er ook minder over. Zelf ben ik één keer naar een KOPP-sessie geweest bij Similes. Dat is niet echt iets voor mij. Ik praat er liever over met mijn vrienden.”
Goede en slechte dagen
“Papa speelt al die jaren al een grote rol in mama’s leven. In het begin draaide het hele huishouden volledig rond hem. Nu mama in opname is, haalt en brengt hij haar nog elk weekend. Hij gaat ook vaak met haar
wandelen. Papa Johan is trouwens actief als vrijwilliger bij Similes.”
“Depressie? Dat is een afwisseling van goede en slechte dagen. Op slechte dagen raakt mama snel geïrriteerd. Dan maakt ze soms opmerkingen waarover ze achteraf spijt heeft. Ze wil niet gaan winkelen en blijft weg bij onze handbalwedstrijden. Als mama actief is en interesse toont, weet ik dat het een goede dag is. De kans is groot dat ze dan naar mijn wedstrijd komt kijken of mee naar de winkel gaat.”
Nele wordt ook geconfronteerd met het financiële plaatje. Daar ergert ze zich aan. “Nu is mama in langdurige opname. Dat betekent dat bijna alle kosten worden terugbetaald. Ik weet dat mama veel tijd nodig heeft om er
helemaal bovenop te komen. Maar die krijgt ze niet, want die lange opname is beperkt tot een jaar. Straks wordt het weer duurder voor ons gezin. Ik vind het niet eerlijk dat je heel ernstig ziek moet zijn voor de gezondheidszorg de kosten voor psychische zorg terugbetaalt. Ik heb ook vriendinnen die hulp willen van een psycholoog, maar ze kijken aan tegen lange wachttijden en de hoge kostprijs is een forse rem. Want de aanzet tot terugbetaling die onlangs werd ingevoerd, is echt wel onvoldoende.”
Toen Nele voor haar opleiding een column moest schrijven, werd de falende gezondheidszorg het vanzelfsprekende thema. Zij vergelijkt de aanpak met wat er op de Titanic gebeurde.
Titanic
Nele Vijgen
Zondag 21 maart om 11:47
Ons mentale welzijn wordt nog vaak vergeten, weggewaaid. ‘Wees gewoon gelukkig met wat je hebt’, horen nog vele patiënten. Dat hoor je niemand zeggen tegen iemand met een gebroken been, tegen iemand met een ziekte die je kan zien. Het is allemaal niet zo gemakkelijk. We beginnen met 64 reddingsboten. De helft hiervan verdwijnt omdat een groot deel van de maatschappij nog steeds niet gelooft in problemen die ze niet kunnen zien. 32 reddingsboten over. Psychische hulp is duur, wordt niet voldoende terugbetaald en is dus
niet voor iedereen beschikbaar. Die ene therapiesessie die je kan betalen per week is niet genoeg. 20 reddingsboten over. Het is niet genoeg. Je ziet het niet meer zitten.
Zelfmoordpoging. Botsing. Ijsberg. 10 reddingsboten over. Plots alle hens aan dek. Het probleem dat niemand zag wordt zichtbaar, andere mensen merken op wat er gebeurt. Niemand had het zien aankomen want er waren geen verrekijkers aan boord. Iedereen heeft medelijden met je, maar het is te laat. Het schip is aan het zinken. Met man en macht proberen ze je te helpen. Reddingsboten worden klaargemaakt. Je kan in opname gaan. Na een wachttijd van vijf maanden. 5 reddingsboten over. Nu is er opeens wel geld om psychologen terug te betalen want je wordt opgenomen, je probleem is serieus.
Het orkest dat blijft spelen in je hart weet dat je nog zo veel hebt om voor te leven, dat er zo veel mensen zijn die om je geven. Opgeven zit niet in je dus je gaat door, je blijft proberen. Met man en macht proberen ze je te helpen, maar er zijn niet genoeg reddingsboten aan boord. Je hebt het probleem te lang genegeerd. De maatschappij zei: ‘je hebt gewoon een off-day, morgen is alles beter’. Je vrienden vertelden je dat je meer moest lachen en genieten van het leven. Nu ziet iedereen het probleem en willen ze je helpen, maar de hulp kwam te laat, het schip is gezonken. 0 reddingsboten over.
